วันพุธที่ 9 มีนาคม พ.ศ. 2554

งงงงงงงง......กลอนอารายเนี้ย.....

ทำอะไร อะไร ก็ไม่ถูก
คิดถูก คิดผิด อยู่อย่างนี้
แล้วจะคิดทำอะไรให้มันชิน
อยู่นิ่งๆ ก็เป็นเป้าคนต่อไป

อย่านั่งซึม นั่งเศร้า ให้เหงาจิต
หาอะไรมาสะกิดใจให้สดใส
ทุกๆ วัน เวลา เคลื่อนเร็วทันใจ
ถ้าใจใสไม่หม่นหมองก็เป็นดี

แสวงหาสิ่งใด ทำใจให้มั่น
อย่าพึ่งหุนหันพลันแล่นแสนสุขศรี
จะทำอะไรค่อยคิดตรึกตรองไว้เป็นดี
สุขสดศรีสโมสรอย่าบอกใคร

แล้วค่อยๆ เดินตามอารมณ์ติด
ใจคิดได้ อย่าเตลิดไปตามฝัน
หันมาดูความเป็นจริงอยู่ทุกวัน
คนเรานั้นช่างดิ้นรนต่างกันไป

บ้างก็ว่าตนดีเลิศประเสริฐศรี
บ้างก็ว่าตนนั้นมีดีกว่าใครเป็นไหนๆ
บ้างก็ว่าฉันอยู่อย่างนี้ไม่เดือดร้อนใคร
แล้วไฉนไม่คิดว่าต่างความคิดกัน

มนุษย์เราเดินตามอารมณ์ติด
ตามความคิด ความฝัน อันสร้างสาน
ประเหมือนหนึ่งดวงจิตไม่มีการปล่อยวาง
จุดสุดท้ายอ้างว้างและเดียวดาย

คงไม่มีใครเถียงได้ว่าฟ้ากำหนด
ไม่มีคนหยั่งรู้กาลล่วงหน้า
ไม่มีสิ่งใดในโลกนี้อนิจจัง
ล้วนทุกข์ขัง ไม่จีรังและไม่ยั่งยืน

มนุษย์เราหากินเพื่อความอยู่รอด
แสวงหาสิ่งจูงใจและชวนฝัน
มีอาหาร และปัจจัยสี่เป็นสำคัญ
มีอุปสรรค์ที่ขวางกั้นเป็นเครื่องทดลอง

คำกลอนน่ารักๆ ตลกนิดๆ คิดตามหน่อยๆ

เมื่อแรกเจอเธอนั้น หน้าเหมือนยักษ์
พอประจักษ์ได้พบเห็นได้เป็นสอง
ประเด็นแรกเห็นเธอเหมือนไม่ได้นอน
ดูหน้าหมองชอบกลปนบึ้งตึง
ประเด็นสองนั้นเธอดูเคร่งขรึม
เหมือนประหนึ่งไม่ต้องการเพื่อนสักคนหนอ
แต่เมื่อเธอหันมาตาเขียวมอง
ฉันก็หงอไปเหมือนกันไม่อยากเจอ
เป็นอะไรไปหนอเจ้าเพื่อนเอ๋ย
ไม่สะเบยหรืออย่างไร เป็นอย่างไรหนอ
พอให้ฉันได้สบายใจบ้างก็พอ
จะไม่ท้อที่จะถามไถ่ห่วงใยกัน